Διήγημα: “Οικογενειακά Χριστούγεννα”

Η Μάρω άφησε το αχνιστό τσάι μπροστά στη συνάδελφό της. “Να είσαι καλά”, της είπε η Σμαράγδα. Με προσοχή έπιασε το χερούλι της καυτής κούπας και την έφερε μπροστά στη μύτη της για να μυρίσει τα ευεργετικά βότανα. Για δυο-τρία δευτερόλεπτα έκλεισε τα μάτια της και εισέπνευσε.

“Μοσχοβολάει, ε;” ρώτησε χαμογελώντας η Μάρω ενώ ήπιε μια μικρή γουλιά από τον δικό της καφέ που κόντευε να τελειώσει. Η Σμαράγδα άνοιξε τα μάτια κι εξέπνευσε “Μυρίζει Χριστούγεννα! Μόνο η κανέλα του λείπει!”.

Η Μάρω χαμήλωσε αυθόρμητα το βλέμμα της συνειδητοποιώντας πως ξαφνικά την κυρίευσε αμηχανία. “Δεν είναι ακόμα Χριστούγεννα” αρκέστηκε να πει. Η Σμαράγδα παραξενεύτηκε με τη φράση που άκουσε. Γιατί η Μάρω να θελήσει να διευκρινίσει κάτι τέτοιο; Σάμπως δεν ήξεραν και οι δύο τι μέρα ήταν σήμερα και πότε ήταν Χριστούγεννα;! Πριν προλάβει να συνεχίσει την κουβέντα, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου της κι απάντησε με ένα σιγανό “Παρακαλώ”.

Δεν μιλάω στους γονείς μου

Σήμερα καταπιάνομαι μ’ ένα δύσκολο κι επώδυνο ζήτημα: Με την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα σε ενήλικα παιδιά και γονείς. Και όχι, δεν αναφέρομαι στην έλλειψη συνεννόησης που λίγο-πολύ μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε σχέση, πόσο μάλλον σε μια σχέση γονέα-παιδιού. Μιλάω για την πραγματική, κυριολεκτική διακοπή επικοινωνίας ανάμεσα σε κάποιους ενήλικες και τους γονείς τους. Πιο συγκεκριμένα μιλάω για την απόφαση κάποιων ανθρώπων να διακόψουν την επικοινωνία με την οικογένεια τους. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτό το ζήτημα; Συμβαίνει συχνά; Για ποιους λόγους συμβαίνει; Θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί; Τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά και τι για τους γονείς;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Σε καμία περίπτωση δεν είναι ευχάριστη εξέλιξη και κατάληξη η απόφαση απομάκρυνσης του παιδιού από την οικογένεια του. Σ’ έναν ιδανικό κόσμο όλα τα ενήλικα παιδιά θα ‘πρεπε να μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα κοντά στους ώριμους συναισθηματικά γονείς τους. Επειδή όμως ο κόσμος στον οποίο ζούμε κάθε άλλο παρά ιδανικός είναι, πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα και με ψυχραιμία προκειμένου να βγάλουμε μερικά όσο το δυνατόν πιο ασφαλή συμπεράσματα.

4 παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν στο διαζύγιο και 4 τρόποι να το αποφύγεις

Πρόσφατα διάβασα πως σε μια έρευνα του 2000 δυο ερευνητές (ο John Gottman από το Πανεπιστημιο της Ουάσιγκτον και ο Robert Wayne Levenson από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια – Berkeley) διερεύνησαν την προβλεψιμότητα των διαζυγίων σε μακροχρόνιες σχέσεις. Πιο συγκεκριμένα κατάφεραν να βρουν μεταξύ άλλων ότι υπάρχουν 4 είδη συμπεριφοράς τα οποία πιθανότατα μπορούν να οδηγήσουν σ’ ένα διαζύγιο εάν τείνουν να εμφανίζονται συχνά. Το μοντέλο των Gottman και Levenson (2000) φάνηκε να μπορεί να προβλέψει το διαζύγιο κατά 93%.

Πιο συγκεκριμένα:

Δυο περίοδοι έχουν βρεθεί να είναι οι πιο κρίσιμες για τη διατήρηση/συνέχιση ενός γάμου:

– Τα πρώτα επτά χρόνια ενός γάμου κατά τα οποία τα μισά ζευγάρια παίρνουν διαζύγιο

– Την περίοδο κατά την οποία το πρώτο παιδί φτάνει στην ηλικία των 14 ετών η οποία έχει θεωρηθεί ως περίοδος χαμηλής συζυγικής ικανοποίησης κατά τη διάρκεια της κοινής ζωής ενός ζευγαριού (Gottman & Levenson, 2000).

Αγαπητό μου παιδί: Σταμάτα να θεωρείς πως για τα πάντα στη ζωή σου ευθύνονται οι γονείς σου

Αγαπητό μου παιδί…

Σήμερα είμαι εδώ για να στείλω μια επιστολή σε όλα τα παιδιά κάθε φύλου, εθνικότητας, θρησκείας, κοινωνικής τάξης, ηλικίας. Η επιστολή μου περιλαμβάνει ένα βασικό αίτημα: Αγαπητά μου παιδιά σταματήστε να κατηγορείτε τους γονείς σας για όλα όσα σας συμβαίνουν. Οι γονείς σας δεν είναι δυνατόν να φταίνε για όλα, μα μόνο για μερικά απ’ όσα εσείς βιώνετε οπότε δε μπορούν να έχουν και την απόλυτη ευθύνη για τη δική σας ύπαρξη.

Οι γονείς σας δεν τα ξέρανε όλα, ξέρανε μόνο ορισμένα πράγματα. Δεν ήταν τέλειοι, αλλά σίγουρα κάποιες στιγμές θα προσπάθησαν να είναι καλοί. Δεν ήταν σοφοί, αλλά από τις δικές τους εμπειρίες προσπάθησαν να σας διδάξουν. Δεν ήταν σπουδαίοι, αλλά ήταν τα δικά σας πρότυπα για τη ζωή. Δεν ήταν πλούσιοι αλλά προσπάθησαν να τα βγάλουν πέρα. Δε θα είναι μαζί σας για πάντα, αλλά πάντα θα ζουν μέσα από εσάς.

Αγαπητέ γονιέ: Μάθε να στηρίζεις το παιδί σου

Στήριξε το παιδί σου

Αγαπητέ γονιέ είμαι εδώ σήμερα με ένα νέο αίτημα για εσένα: Προσπάθησε να στηρίζεις ουσιαστικά το παιδί σου όποτε αντιλαμβάνεσαι ότι το έχει ανάγκη. Παράλληλα σταμάτα να κατηγορείς το παιδί σου για όλα όσα κάνει μα εσύ του έμαθες. Γνωρίζω ότι πολλές φορές δε μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι η συμπεριφορά του έφηβου/ενήλικα που έχεις μπροστά σου είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης σας όλα αυτά τα χρόνια κι επίσης γνωρίζω ότι προτιμάς – εύλογα – τις περισσότερες φορές να θεωρείς υπεύθυνους για την «κατάληξη» του παιδιού σου τους φίλους του, τους δασκάλους του, τους ερωτικούς του συντρόφους και δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον! Όμως αγαπητέ μου γονιέ, αυτό το παιδί είναι δικό σου και μεγάλωσε στο δικό σου σπίτι και όπως όλα τα παιδιά δρούσε μιμητικά αναπαράγοντας συμπεριφορές, σκέψεις και συναισθήματα που βίωνε μες το σπίτι του. Όχι! Μη θυμώνεις και μην αντιδράς αρνητικά! Δε θέλω να σου φορτώσω κάθε είδους σφάλμα και αμάρτημα από καταβολής κόσμου αλλά την ελάχιστη ευθύνη της ανατροφής του παιδιού σου λυπάμαι αλλά θα ‘πρεπε να την έχεις προ πολλού επωμιστεί!

Αγαπητέ γονιέ: Μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά

Ανάθρεψε υγιή, ελεύθερα παιδιά

Σήμερα ξεκινώ την αποστολή μερικών «επιστολών» προς τα εσένα αγαπητέ γονιέ, προκειμένου να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Η αλήθεια είναι πως από καιρό ήθελα να σου πω κάποια πράγματα και εφόσον ήδη βρίσκεσαι εδώ και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εύχομαι να δώσεις προσοχή στο πρώτο μου αίτημα μα και σε όσα θ’ ακολουθήσουν από δω και πέρα.

Ξεκινώ αμέσως και σου ζητώ ίσως το πιο δύσκολο σε ό,τι αφορά τη σχέση σου με το παιδί σου: Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ ν’ αγαπάς το παιδί σου αφήνοντας το «ν’ αναπνέει» μόνο του. Εσύ έχεις τα πνευμόνια σου και το παιδί σου έχει τα δικά του πνευμόνια. Το οξυγόνο ευτυχώς παραμένει αρκετό για όλους. Ας αναπνέει λοιπόν ο καθένας μοναχός του κι ας είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον.

7 λάθος λόγοι για να κάνεις παιδί

Παιδί; Ξανά σκέψου το!

Εδώ και μέρες διαβάζω συνεχώς στο διαδίκτυο άρθρα για τη μητρότητα/γονεϊκότητα. Το περίεργο είναι ότι τα άρθρα που διαβάζω το τελευταίο διάστημα δεν εκθειάζουν – όπως συνήθως – το συναίσθημα του να είσαι γονιός και τη μοναδική εμπειρία του να μεγαλώνεις παιδιά. Όλo και περισσότερα άρθρα γράφονται για το δικαίωμα της γυναίκας – και του άντρα φυσικά – στο να μην αποκτήσουν ποτέ παιδιά.

Η δική μου γνώμη πάντα – για έναν περίεργο λόγο – ήταν ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Πάντα θεωρούσα ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, δεν έχουν ίδιες ικανότητες, ούτε ίδιες ανάγκες ή γούστα. Άλλα φαγητά μου αρέσουν εμένα, άλλα στον αδερφό μου. Άλλη μουσική ακούω εγώ, άλλη η ξαδέρφη μου. Άλλο επάγγελμά ήθελα να κάνω εγώ και άλλα οι υπόλοιποι συμμαθητές μου. Άρα λογικό δεν είναι κάποιος να θέλει να κάνει παιδί και κάποιος άλλος να μη θέλει; Όχι, όπως καταλαβαίνω μέχρι σήμερα. Για κάποιους το να μη θες να κάνεις παιδί είναι ο ύψιστος παραλογισμός!

Έτσι κάθισα και σκέφτηκα το ακριβώς αντίθετο. Ποιοι είναι οι παράλογοι, οι λάθος λόγοι για να θέλει κάποιος να αποκτήσει παιδί. Γιατί ας μη γελιόμαστε: ελάχιστοι άνθρωποι γύρω μας κάνανε παιδί και υποψιάζονταν έστω και λίγο το που πάνε να μπλέξουν. Γιατί αν το παιδί είναι «δώρο Θεού» και «νόημα της ζωής» όπως λένε μερικοί, είναι ταυτόχρονα και μεγάλη ευθύνη. Ίσως η μεγαλύτερη όλων. Κι αν αναλογιστώ ότι η πλειονότητα των ανθρώπων γύρω μου είναι το λιγότερο ανεύθυνοι, τότε υποψιάζομαι και τι ακριβώς σκεφτόντουσαν πριν αποκτήσουν τα παιδιά τους.

Όταν τα παιδιά δε γεννιούνται «τέλεια»

Ποιος είναι τέλειος;

Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι με τη ψυχική υγεία έχει τύχει πολλές φορές να συμμετέχω σε συζητήσεις με θέμα τα παιδιά που γεννιούνται με κάποια σωματική ή νοητική ανωμαλία και τον τρόπο συμπεριφοράς των γονιών τους απέναντι τους. Συχνές ερωτήσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συζήτησης είναι οι ακόλουθες: «Δεν είναι πιο δύσκολη η ζωή μ’ ένα παιδί που έχει κάποιο μόνιμο πρόβλημα;», «Πώς μεγαλώνεις ένα τέτοιο παιδί; Μπορούν να το κάνουν όλοι;» ή ακόμη «Αν ξέρεις ότι κυοφορείς ένα παιδί που θα γεννηθεί με προβλήματα υγείας, το αφήνεις να γεννηθεί ή όχι;». Είναι υπέροχο να κάνεις τέτοιες συζητήσεις. Όχι μόνο δε βρίσκω δυσάρεστο αυτό το θέμα συζήτησης, αλλά ίσα-ίσα που με χαροποιεί τ’ ότι οι άνθρωποι αναρωτιούνται γι’ αυτό και δεν έχουν καταλήξει κάπου συγκεκριμένα. Όταν αναρωτιέσαι, είσαι λιγότερο σκληρός, είσαι ανοιχτός στη νέα ιδέα, στη διαφορετική άποψη κι εμπειρία που ίσως σου αλλάξει τη ζωή. Πάντα με έθλιβαν οι άνθρωποι που δεν είχαν ερωτήσεις να θέσουν, δεν επιθυμούσαν να μάθουν κάτι καινούριο, δεν ανησυχούσαν για κοινωνικά ζητήματα, πιστεύοντας ίσως ότι το συγκεκριμένο θέμα συζήτησης δε τους αφορούσε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι από τους πιο τρομακτικούς!